367 lat temu, 3 października 1655 roku, husaria poniosła klęskę w starciu ze Szwedami w bitwie pod Wojniczem.

Przed rozpoczęciem bitwy strona polska posiadała lekką przewagę liczebną nad Szwedami. Podczas tej bitwy potopu szwedzkiego polskim wojskiem dowodził hetman polny Stanisław Lanckoroński.

Zebrał on oddziały, które zostały przez Szwedów zmuszony do odwrotu podczas nieudanej obrony Krakowa. W celu reorganizacji sił wojska Stanisława Lanckorońskiego połączyły się z oddziałami króla Jana Kazimierza zmierzającymi w stronę Tarnowa. W pobliżu Wojnicza gdzie miało dojść do walnej bitwy ze Szwedami z wojskami koronnymi połączyły się również siły Stanisława Rewery Potockiego oraz oddziały Aleksandra Koniecpolskiego.

Do batalii doszło 3 października 1655 roku, początkowo husaria skutecznie odparła szwedzki rajtarów. Bitwa wydawała się przebiegać pomyślnie jednak husaria wpadła pod silny ostrzał szwedzkich muszkieterów i dragonów. Na domiar złego husaria z dwóch stron została oskrzydlona przez szwedzkie oddziały. Skrzydlata kawaleria bez wsparcia musiała ustąpić pola.

Wojska koronne chodź pobite nie zostały rozproszone w panice, udało się polskim oddziałom wycofać wraz z innymi chorągwiami za rzekę Dunajec. Sam dowodzący siłami polskimi Stefan Lanckoroński o mało poległby w bitwie gdyby nie ocalili go dwaj kamraci.

Niedługo potem na wskutek dalszych niepowodzeń w wojsk Rzeczypospolitej został zajęty również sam Tarnów. Część z polskiej magnaterii na czele z Janem Sobieskim i Aleksandrem Koniecpolskim uznali w Rzeczypospolitej władzę króla szwedzkiego.

Zobacz również: