Stanisław Grabski był bratem Władysława Grabskiego. Podobnie jak Władysław, był on ekonomistą i politykiem związanym z obozem Narodowej Demokracji, a ponadto posłem Sejmu Ustawodawczego i I kadencji w II Rzeczypospolitej. Urodził się 5 kwietnia 1871 roku w Borowie nad Bzurą.

W młodości Stanisław Grabski był związany z socjalistami. Redagował wiele pism propagujących hasła niepodległościowe w duchu socjalistycznym. Współtworzył w 1891 roku Polską Partię Socjalistyczną, ale zerwał z nią w roku 1902 i związał się z obozem narodowym. Uczestniczył od 1905 roku w Lidze Narodowej, w roku następnym wszedł w szeregi jej władz. W kolejnych latach pełnił funkcję wiceprezesa galicyjskiego Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, w latach I wojny światowej członek sekcji wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego oraz Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie. Swoją aktywność okazywał także w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu. Brał udział w rokowaniach pokojowych po wojnie polsko-bolszewickiej zakończonych traktatem ryskim.

W II Rzeczypospolitej był aktywny politycznie do przewrotu majowego. W latach 1919-1927 był posłem na Sejm z listy Związku Ludowo-Narodowego, był również ministrem spraw religijnych i oświecenia publicznego w latach 1925-1926. Był autorem ustawy regulującej kwestie szkolnictwa dla mniejszości narodowych. Po 1926 roku wycofał się z życia politycznego i zajął się karierą naukową i publicystyczną. Stanisław Grabski był profesorem ekonomii na kilku polskich uczelniach – w latach 1910-1939 na Uniwersytecie Lwowskim, Akademii Rolniczej w Dublanach i Uniwersytecie Jagiellońskim, a od 1947 na Uniwersytecie Warszawskim.

Zmarł w Sulejówku w roku 1949. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.