83 lata temu, 7 września 1939 roku, poddała się załoga Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.

Placówka ta składała się z 5 betonowych, wzmocnionych wartowni i przystosowanych do obrony najnowocześniejszych wówczas w Polsce koszar. W sierpniu, w obliczu mnożących się prowokacji niemieckich i wobec groźby wybuchu wojny, na terenie Westerplatte wybudowano drewniano-ziemne umocnienia polowe stanowiące zewnętrzny pas obrony. Wykonano też zaporę przeciwczołgową, rzędy zasieków oraz wycięto niektóre drzewa i krzewy dla zapewnienia lepszej widoczności i pola ostrzału.

W momencie wybuchu wojny składnicy strzegło 182 żołnierzy, w tym 5 oficerów i lekarz. Załoga placówki uzbrojona była w broń ciężką i maszynową. Straty niemieckie w bitwie o Westerplatte według nowszych danych wyniosły około 30–50 zabitych i co najmniej 120 rannych, podczas gdy po stronie polskiej poległych było około 15, a rannych około 50.

Obrońcy Westerplatte, którzy wytrwali na straceńczej placówce do 7 września, odpierając 13 szturmów, swą postawą i determinacją zyskali nie tylko sławę, ale i demonstracyjnie okazywany szacunek przeciwnika, co w całej kampanii wrześniowej było czymś wyjątkowym.

Żołnierze niemieccy, uczestniczący w walkach o WST, nazwali to miejsce mianem „małego Verdun. Nazwa ta nawiązuje do jednej z największych bitew Wielkiej Wojny i podkreśla furię natarcia niemieckiego oraz nieugiętość i determinację żołnierzy polskich.

Zobacz również: