Układ między Zakonem Krzyżackim oraz wojskami najemnymi przez niego opłacanymi, stanowiący zapisy gwarancyjne dla najemników, został podpisany w Malborku 9 października 1454 roku – 568 lat temu.

Według jego ustaleń rotmistrzowie wojsk najemnych po stronie krzyżackiej (reprezentowani przez Bernarda von Zinnberga) mieli obowiązek bronienia obsadzanych przez siebie miast i twierdz zakonnych przed Koroną oraz Związkiem Pruskim. Jednocześnie Zakon zachowywał władzę zwierzchnią nad nimi oraz prawa do pochodzących z nich dochodów.

Najemnicy mieli być w zamian utrzymywani przez okręgi twierdz, a sam Zakon miał spłacić wszelkie swoje zobowiązania wobec wojsk najemnych do lutego 1455 roku. Sprecyzowano, że gdyby się tak nie stało, to najemnicy zyskiwaliby pełną kontrolę nad obsadzanymi przez siebie miastami i twierdzami wraz z ich mieszkańcami, trzymanymi jako jeńcami dla okupu, z prawem do sprzedaży.

Stojący na krawędzi bankructwa Krzyżacy kilkukrotnie nie dotrzymali odraczanych co jakiś czas terminów spłaty długu wobec najemników, więc nie wywiązali się z układu malborskiego. Najemnicy podjęli więc bunt przeciwko swoim pracodawcom w maju 1455 roku i przejęli pełną władzę nad Malborkiem, Tczewem, Sztumem, Gniewem oraz Iławą. Do czerwca 1457 roku wszystkie te twierdze zostały wykupione przez Królestwo Polskie.

Zobacz również: