22 grudnia 1904 roku, 118 lat temu, w Berdyczowie (ob. obwód żytomierski Ukrainy) urodził się ksiądz Władysław Bukowiński, proboszcz łuckiej katedry, duszpasterz misyjny Azji Centralnej oraz błogosławiony Kościoła katolickiego.

Kształcił się w gimnazjach w Kijowie i Płoskirowie, jego rodzina uciekła z Rosji przed rewolucją bolszewicką i wojną domową, w kraju osiedli w okolicy Sandomierza. Młody Bukowiński zdał maturę w Krakowie i studiował prawo na UJ. W 1926 roku, poczuwszy powołanie kapłańskie, wstąpił do seminarium, święcenia otrzymał pięć lat później.

Na własną prośbę skierowany został w 1936 roku na posługę do Łucka, gdzie nauczał socjologii i katechetyki w miejscowym seminarium. Tam też zastała go wojna i okupacja sowiecka, aresztowany przez NKWD cudem uniknął śmierci w jednej z masakr więziennych pod koniec czerwca 1941 roku. Podczas okupacji niemieckiej kontynuował swoją posługę w katedrze oraz opiekował się uciekającymi przed banderowcami.

Ponownie aresztowany przez Sowietów na początku 1945 roku, po śledztwie w Kijowie został skazany na 10 lat ciężkich robót w łagrze. Na zesłaniu cały czas prowadził tajne duszpasterstwo wśród współwięźniów, w 1954 roku trafił w końcu do kazachskiej Karagandy.

Postanowił tam pozostać w celu pełnienia posługi kapłańskiej, mieszkając u Polaków-zesłańców. Odwiedzał Polskę kilka razy, zmarł w Karagandzie jesienią 1974 roku z powodu krwotoku.

Zobacz również: