85 lat temu, 1 listopada 1937 roku, w podmińskich Kuropatach NKWD rozstrzelało 11 wyższych rangą duchownych Autokefalicznego Białoruskiego Kościoła Prawosławnego w Mińsku.

To uroczysko na skraju białoruskiej stolicy było w latach 1937-41 miejscem egzekucji, szacunki liczb ofiar wahają się pomiędzy 7 tys. a nawet ponad ćwierć miliona. Od 1993 roku znajduje się w Państwowym Spisie Zabytków Historyczno-Kulturowych Republiki Białorusi jako miejsce pochówku ofiar represji politycznych lat 30. i 40. 

Kuropaty mają status zabytku historyczno-kulturowego pierwszej kategorii, co według ustawy Republiki Białorusi „O ochronie dziedzictwa historyczno-kulturowego” odpowiada kategorii najbardziej unikatowych zabytków, których wartości duchowe, estetyczne i dokumentalne budzą zainteresowanie międzynarodowe.

Pierwsze śledztwo prowadzone przez Prokuraturę Generalną BSRR, zakończone w listopadzie 1988, określiło liczbę zabitych na co najmniej 30 tysięcy osób. W tym samym roku w uroczysku odbyła się masowa demonstracja antysowiecka i pierwszy marsz na miejsce pochówku pod hasłami żądającymi osądzenia zbrodni stalinizmu. Marsz został rozpędzony przez wojska wewnętrzne z użyciem gazu łzawiącego, co wywołało oburzenie w społeczeństwie i zwiększyło zainteresowanie sprawą Kuropat.

Obiekt ten był wielokrotnie wandalizowany przez „nieznanych sprawców”, a władze Mińska próbowały doprowadzić do usunięcia grobów przez poprowadzenie przez Kuropaty rozszerzonej obwodnicy miasta oraz zbudowanie w ich bezpośrednim sąsiedztwie nowego osiedla.

Zobacz również: