8 grudnia 1919 roku, 103 lata temu, państwa Ententy wydały deklarację o tymczasowej wschodniej granicy Polski.

Wschodnia granica państwa polskiego była kwestią złożoną, gdyż alianci liczyli na restytucję Rosji w jej przed bolszewickim wydaniu, która była by silnym i jednolitym gwarantem utrzymania się ładu wersalskiego na wschodzie Europy. Z tego względu Zachód niechętnie odnosił się do państw powstających w byłym Imperium, tak by nie razić ruchu „białych”.

Z tego względu, do czasu wyklarowania się kwestii rosyjskiej, za tymczasową wschodnią (w domyśle: rosyjską) granicę Polski przyjęto linię biegnącą od Suwalszczyzny do Niemna, dalej przez Grodno, Brześć, Hrubieszów do Kryłowa. Dalej rozpoczynała się Galicja, której sprawa granicy z Rosją nie dotyczyła.

Potocznie nazywa się ją linią Curzona, ze względu na nazwisko ówczesnego brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, lorda George’a Curzona. Opracował ją jednak w rzeczywistości Ludwik Niemirowski – pochodzący z Lubelszczyzny polski Żyd, funkcjonariusz wydziału wywiadu politycznego brytyjskiego MSZ i zatwardziały przeciwnik polskich aspiracji terytorialnych na wschodzie.

Deklaracja aliancka nie miała jednak wówczas wpływu na działanie i położenie Polski. Stało się o niej głośno dopiero latem 1920 roku, gdy linia Curzona miała zostać faktyczną granicą polsko-sowiecką w zamian za wynegocjowanie pokoju między II RP a czerwoną Rosją przez aliantów.

Zobacz również: