78 lat temu, 25 czerwca 1944 roku zakończyła się seria bitew polskiego podziemia z okupantem niemieckim na południowej Lubelszczyźnie.

Gęstość zalesienia w regionie przyczyniła się do rozwoju działalności partyzanckiej prowadzonej zarówno przez Armię Krajową (w tym scalonych z nią Gwardii Ludowej WRN i Narodowej Organizacji Wojskowej) jak i Armię Ludową, oraz te oddziały Batalionów Chłopskich, które nie scaliły się ani z AK ani z AL.

Wraz ze zbliżaniem się frontu na teren Lubelszczyzny przeszło kilkanaście oddziałów partyzantki radzieckiej, w wyniku czego partyzantka na południowej Lubelszczyźnie rozrosła się do około 8,5 tysiąca ludzi.

Przyczyną starć była wielka operacja antypartyzancka „Sturmwind” dzieląca się na Sturmwind I (obejmująca Lasy Lipskie i Janowskie) oraz Sturmwind II (Lasy Biłgorajskie i Puszcza Solska). Dowództwo niemieckie postanowiło skoncentrować do akcji swoje siły wojskowe, tak jak miało to już miejsce podczas działań antypartyzanckich w Jugosławii, Związku Radzieckim i we Francji. Do dyspozycji mieli około 30 tysięcy żołnierzy i oficerów, w tym Legiony Wschodnie i kawalerię kałmucką.

Seria bitew zakończyła się udanym przełamaniem okrążenia przez partyzantów, którzy
w trwających ponad 2 tygodnie walkach stracili 1000 osób zabitych i rannych. Straty niemieckie są trudne do oszacowania, ale wynoszą co najmniej 500 zabitych, zaginionych i rannych.

Największa bitwa partyzancka na ziemiach polskich została upamiętniona na jednej z tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie po 1990 roku napisem „LASY JANOWSKIE I PUSZCZA SOLSKA 9 – 25 VI 1944”.

Zobacz rówież: