10 grudnia 1980 roku, 42 lata temu, Czesław Miłosz odebrał przyznaną mu w październiku Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości.

Urodził się w 1911 roku w rodzinie szlacheckiej w Szetejniach (ob. okręg kowieński Litwy). Studiował polonistykę i prawo na wileńskim Uniwersytecie Stefana Batorego, który ukończył w 1934 roku. Do tego czasu zdążył już zadebiutować wierszami w prasie uczelnianej. Podczas kampanii wrześniowej znajdował się krótko w Rumunii, po czym wrócił do Wilna i przyjął obywatelstwo litewskie.

Działacz polskiej konspiracji pod okupacją niemiecką, pomógł m.in. grupie Żydówek wydostać się z Warszawy tuż przed powstaniem w getcie, za co w 1989 roku przyznano mu tytuł Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata. Po wojnie podjął pracę w dyplomacji, będąc oddelegowanym jako attaché kulturalny do USA i Francji. Na początku lat 50. otrzymał azyl polityczny we Francji i aż do 1981 roku pozostawał na Zachodzie. Wykładał literaturę słowiańską na amerykańskich uniwersytetach.

W kraju komunistyczna władza uznała go za zdrajcę, podobnie odrzuciła go część polskiej emigracji za to że wcześniej wysługiwał się komunistom. Przyznanie mu literaturowego Nobla zakończyło rzecz jasna jego wyklęcie.

Od 1993 roku na dobre powrócił do kraju. Zmarł w Krakowie w wieku 93 lat i spoczywa w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

Zobacz również: