427 lat temu, 23 grudnia 1595 roku, papież Klemens VII wydał bullę, której treść zatwierdzała istnienie unii brzeskiej, a przez to i Kościoła greckokatolickiego.

W ramach rozrostu państwa polskiego na drodze podbojów, układów oraz unii z Litwą, w jego granicach zaczęło znajdować się coraz więcej ludności wyznania prawosławnego. Szlachta tego wyznania została zrównana w przywilejach z katolicką, lecz mieszczaństwo nadal było dyskryminowane. Cerkiew prawosławną uważano bowiem za schizmatyzm oraz narzędzie polityczne w rękach władców moskiewskich, gdyż tamtejszy patriarchat rościł sobie prawo do spadkobierstwa Konstantynopola.

Cała gama tych oraz innych czynników spowodowała, że władza królewska oraz kościelna w Rzeczypospolitej zaczęła rozważać „przejęcie” struktur cerkwi prawosławnej w Rzeczypospolitej przez Kościół katolicki. Przez pięć lat biskupi prawosławni ziem polsko-litewskich obradowali na ten temat na synodach.

W końcu w 1595 roku na synodzie w Brześciu zapadła decyzja o zawarciu unii między cerkwią a Kościołem w państwie polsko-litewskim. Biskupi nowego Kościoła unickiego (zwanego dla odróżnienia greckokatolickim) udali się do Rzymu i oddali zwierzchnictwo nad sobą i swoimi wiernymi papieżowi, obrządek Kościoła pozostawał jednak prawosławny.

W wydanej 23 grudnia bulli Ojciec Święty ogłosił jedność Kościołów. Wyznanie to szerzone było na Kresach Rzeczypospolitej wśród ludności ruskiej z różnymi skutkami, jego propagator Jozafat Kuncewicz został za to zamordowany.

Zobacz również: