174 lata temu, 11 grudnia 1848 roku, po przegranej Węgrów w bitwie pod Koszycami szwadron 2. Pułku Ułanów Legionów Polskich na Węgrzech pod dowództwem podpułkownika Władysława Mniszka-Tchorzewskiego powstrzymał pościg austriackiego korpusu za wycofującymi się powstańcami.

Legiony na Węgrzech sformowano z polskich ochotników po stłumieniu wystąpień narodowowyzwoleńczych w Galicji podczas Wiosny Ludów. Na samym początku Węgrzy nie byli skorzy do goszczenia na swoich ziemiach polskich formacji zbrojnych bojąc się interwencji Rosji. Wkrótce jednak, po wybuchu ich własnego powstania, interwencja rosyjska na Węgrzech (na prośbę cesarza Franciszka Józefa I) i tak nadeszła, więc Węgrzy i Polacy połączyli siły.

Legiony Polskie okazały się być jedną z najbardziej doborowych formacji powstania węgierskiego. Licząc nieco ponad 3 tysiące żołnierzy brały udział w walkach aż do samego końca powstania, odznaczając się w najtrudniejszych bitwach.

Składały się z Legionu Wysockiego oraz Bema, w których umundurowanie i komenda obowiązywały polskie, podczas gdy organizacyjnie oparte one były na austriackich regulaminach wojskowych, gdyż takich używała też sama powstańcza armia węgierska. Stanowiska podoficerskie obsadzane były w drodze wyborów.

Po kapitulacji Węgier w sierpniu 1849 roku resztki Legionów uciekając przed wojskami austriackimi i rosyjskimi schroniły się na terytorium tureckim, gdyż liczyły że wkrótce nadejdzie wojna Rosji z Imperium Osmańskim.

Zobacz również: