43 lata temu, 18 czerwca 1979 roku, doszło do podpisania porozumienia SALT II.
Strategic Arms Limitation Treaty (SALT), czyli traktat ograniczający zbrojenia strategiczne, został podpisany na szczycie w Wiedniu przez przywódców USA i ZSRS – prezydenta Jimmy’ego Cartera oraz pierwszego sekretarza KPZS Leonida Breżniewa. Wstępnie, w wyniku SALT II obydwie strony zredukować mają arsenał środków przenoszenia broni jądrowej do 2300 sztuk, przy czym tylko 1320 z nich wyposażonych może być w wielogłowicowe ładunki nuklearne.
Głównym powodem rozpoczęcia rozmów było rozmieszczenie w Europie radzieckich pocisków pośredniego zasięgu Pionier (SS-20). Prezydent USA J. Carter, prezydent Francji V. Giscard d’Estaing, kanclerz RFN H. Schmidt oraz premier brytyjski J. Callaghan zdecydowali wspólnie o rozmieszczeniu w Europie 464 nowoczesnych pocisków manewrujących BGM-109 Tomahawk i 108 pocisków balistycznych MGM-31 Pershing. Jednocześnie wystosowali ofertę niezwłocznych rozmów rozbrojeniowych na temat broni średniego zasięgu. ZSRS musiał albo powrócić do polityki odprężenia i wycofać rakiety SS-20, albo pogodzić się z tymczasową przewagą militarną NATO i jednocześnie uruchomić ogromne środki finansowe, konieczne do technologicznego współzawodnictwa z Zachodem.
Liczne wątpliwości co do wiarygodności tego traktatu pojawiły się niedługo po jego podpisaniu. Senat USA odmówił jego ratyfikacji podając sowiecką inwazję na Afganistan jako bezpośredni powód. Mimo tego, prezydent Carter, jak i jego następca – Ronald Reagan – zgadzali się stosować postanowienia nieratyfikowanego traktatu, o ile Sowieci także będą respektowali jego zapisy. Podobną deklarację złożył Sekretarz Generalny KC KPZS Leonid Breżniew.
Zobacz również: