14 października 1943 roku, 79 lat temu, w niemieckim obozie zagłady w Sobiborze doszło do buntu i ucieczki więźniów

Koncepcja zorganizowanego oporu wśród więźniów pojawiła się prawdopodobnie na początku tego roku. Grupa nie więcej niż dziesięciu polskich Żydów skupiła się w tym czasie wokół Leona Feldhendlera, syna rabina żółkiewskiego i młynarza. Byli zgodni, że jedyna szansa przetrwania Sobiboru leży w ucieczce z obozu lub w godnej śmierci w walce z oprawcami, aniżeli w komorach gazowych.

Pod koniec września do obozu przybył transport dwóch tysięcy Żydów z mińskiego getta. Jednym z nich był Aleksander Pieczerski, porucznik Armii Czerwonej. Udało mu się zdobyć zaufanie Feldhendlera, dzięki czemu stanął na czele konspiracji wśród więźniów.

Powstańcy uzbroili się w chałupniczo wyrobione noże oraz narzędzia ze stanowisk pracy, potem korzystali z broni zdobycznej. Trzystu Żydom udało się uciec z obozu w wyniku powstania. Trudno ustalić ilu zginęło w walce, w czasie pokonywania ogrodzenia lub podczas przechodzenia przez pole minowe. Szacunki sięgają od 41 osób do nawet 270.

W skład załogi Sobiboru w tym momencie wchodziło 17 niemieckich esesmanów – buntownicy zabili 12 z nich, a jednego ciężko ranili. Z ich rąk zginęło także dwóch wachmanów-volksdeutschy, a kilku pozostałych także zostało rannych.

Zobacz również: