15 lipca 1410 roku stanowi jedną z najlepiej znanych dat w historii Polski. Wspaniała wiktoria odniesiona przez siły polsko-litewskie nad wojskami zakonu krzyżackiego na polach pod Grunwaldem jest bez wątpienia godna zapamiętania.

Bitwa pod Grunwaldem stoczona 15 lipca 1410 roku pomiędzy sprzymierzonymi siłami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego a zakonem krzyżackim była jedną z największych batalii średniowiecznej Europy. Doszło do niej podczas tzw. wielkiej wojny z zakonem krzyżackim w latach 1409-1411 i zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem wojsk Władysława Jagiełły oraz pogromem sił krzyżackich pod wodzą wielkiego mistrza Ulryka von Jungingen, który poległ na polach grunwaldzkich.

Rankiem 15 lipca 1410 roku obie armie stanęły naprzeciw siebie. Po jednej stronie 29 tysięcy żołnierzy zgromadzonych w 50 chorągwiach polskich i 40 litewskich rozlokowało się na wschód od Łodwigowa i Stębarka w pobliżu jeziora Lubień. Po przeciwnej stroni nieopodal wsi Grunwald znalazło się 51 chorągwi zakonnych, 21 tysięcy konnych i 6 tysięcy pieszych rycerzy wspieranych przez 5 tysięcy czeladzi. Wiedziano, że ten dzień przejdzie do historii, a zwycięstwo będzie wiekopomne.

Batalia rozpoczęła się około południa i trwała blisko sześć godzin. Długo zwlekano z rozpoczęciem starcia, ale wiedziano, że jest ono nieuchronne. Zniecierpliwiony wielki mistrz Ulryk von Jungingen wysłał do króla polskiego Władysława Jagiełły poselstwo, które przekazało prowokacyjne dwa nagie miecze. O fakcie tym wspomniał Jan Długosz i została ona opisana w „Krzyżakach” przez Henryka Sienkiewicza. Niedługo po wizycie krzyżackich heroldów do walki ruszyła lekka jazda litewska, która uderzyła na krzyżacką piechotę i artylerię. W następnej fazie bitwy jazda krzyżacka zaatakowała prawe skrzydło wojsk polsko-litewskich. Stopniowo zyskując przewagą zmuszając siły litewsko-rusko-tatarskie do wycofania się. Historycy nie są zgodni odnośnie do oceny tego faktu. Część sądzi, że była to spontaniczna ucieczka pobitych sił Witolda, część zaś, że była to pozorowana i zaplanowana akcja, która miała na celu rociągnąć siły krzyżackie goniące uciekających Litwinów.

Na lewym skrzydle Krzyżacy nie byli w stanie pokonać Polaków, którzy stopniowo przesuwali się w kierunku krzyżackie obozu. Przez chwilę zabłysnęła nadzieja na zwycięstwo zakonu, gdy na moment chorągiew z orłem białym upadła. Wówczas rycerze zakonu zaczęli śpiewać pieśń „Chrystus zmartwychwstał”, ale jak się później okazało – przedwcześnie. Sztandar został podniesiony i bój trwał dalej. Siły zakonne przerzedzały się, co spowodowało, że widzący to wielki mistrz ruszył na czele 16 chorągwi na flankę armii polsko-litewskiej. Walka w centrum i na lewym skrzydle trwała. Zwarcie sił polsko-litewskich z krzyżackimi doprowadziło do śmierci Ulryka von Jungingena i wielu dostojników zakonnych. Uderzenie polskich odwodów na skrzydło atakujących krzyżaków doprowadziło do klęski. Wciąż walczący nieprzyjaciele cofali się w kierunku obozu, a powracający na pole bitwy Litwini uderzyli na ich tyły. W ostatniej fazie bitwy zdobyto obóz i tabory oraz rozegrał się bój pościgowy z uciekającymi Krzyżakami.

Wynik grunwaldzkiej batalii miał ogromne znaczenie. Przede wszystkim wyniósł on dynastię jagiellońską do pierwszej ligi europejskiej oraz podniósł znaczenie Polski i Litwy na mapie europejskich monarchii. Jednocześnie doprowadził do kryzysu w stosunkach polsko-litewskich, bowiem zwycięstwo zostało odniesione głównie polskimi siłami. Jak to często bywało w naszej historii, to wspaniałe zwycięstwo nie zostało w pełni wykorzystane. Przede wszystkim król Jagiełło nie podjął natychmiastowego pościgu za uciekającymi Krzyżakami, co pokrzyżowało plany zdobycia Malborka.