Katarzyna II, caryca Rosji, zwana Wielką za przyczynienie się do znacznego wzrostu potęgi Imperium Rosyjskiego, zmarła 226 lat temu – 17 listopada 1796 roku.

Z pochodzenia była Niemką, urodziła się w rodzinie księcia z dynastii Anhalt w 1729 roku w Szczecinie. Poślubiła wnuka cara Piotra Wielkiego, księcia holsztyńskiego i przyszłego krótkotrwałego cara Piotra III. Piotr obalony został w 1762 roku po pół roku sprawowania rządów przez oficerów własnej armii, ich spiskowi przewodziła właśnie Katarzyna.

Po objęciu władzy postawiła na wysoce ekspansywną politykę wewnętrzną – w okresie jej panowania Rosja stoczyła kilka wojen z Turcją, zlikwidowała Sicz Zaporoską, założyła pierwsze kolonie w Ameryce Północnej i przyczyniła się do upadku Rzeczypospolitej, dzięki czemu rosyjskie granice poszerzyły się o wybrzeże czarnomorskie, Krym, Noworosję, obszar Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz dużą część Korony.

Z kolei w polityce wewnętrznej dominowały idee oświeconego absolutyzmu, umocniono pozycję szlachty kosztem chłopstwa, powstały zaczątki polityki społecznej, zsekularyzowano dobra należące do duchowieństwa, przeprowadzono reformę administracyjną, a bunty chłopskie i kozackie były brutalnie tłumione.

Katarzyna Wielka znana była już w epoce z licznych romansów i młodszych kochanków, którym powierzała wysokie stanowiska państwowe, jak np. Grigorij Orłow czy Grigorij Potiomkin. Jej kochankiem był także Stanisław August Poniatowski, którego pomogła osadzić na tronie Rzeczypospolitej.

Zobacz również: