Generał Jan Krukowiecki, weteran wojen napoleońskich oraz jeden z ostatnich przywódców powstania listopadowego, urodził się we Lwowie równo 250 lat temu – 15 grudnia 1772 roku.

Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Pomian, po ukończeniu Terezjanskiej Akademii Wojskowej w Wiedniu odbywał początkową służbę w armii cesarskiej. Znalazł się potem w szeregach francuskiego wojska, po czym w 1806 roku wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. Brał udział w kampanii rosyjskiej Napoleona, podczas której był ciężko ranny.

W 1813 roku uzyskał stopień generała brygady, zatwierdzony w Wojsku Polskim Królestwa Kongresowego wraz z dziedziczonym po ojcu tytułem hrabiowskim. W latach 20. awansowany na generała dywizji, dowodził polską piechotą. Powstanie listopadowe zastało go na stanowisku dowódcy 1 Dywizji Piechoty, zasłynął osiągnieciem zwycięstwa w bitwie pod Białołęką w lutym 1831 roku.

Mianowany przez władze powstańcze generałem piechoty oraz gubernatorem stolicy. W sierpniu został prezesem Rządu Narodowego, a tym samymi przywódcą całego powstania. Podjął decyzję o rozwiązaniu Towarzystwa Patriotycznego po wywołanym przez nie linczu w Warszawie. Przeciwny kontynuowaniu walk na tym etapie, prowadził negocjacje z marszałkiem Paskiewiczem.

Po upadku powstania został zesłany do Jarosławia i Wołogdy, opisywał losy generałów-współ zesłańców. Po powrocie do kraju osiadł w Popniu (ob. woj. łódzkie), gdzie zmarł w 1850 roku.

Zobacz również: