Aleksander Jełowicki, pisarz, weteran powstania listopadowego, działacz emigracyjny i społeczny oraz zakonnik urodził się w Hubniku pod Hajsyniem (ob. obwód winnicki Ukrainy) 18 grudnia 1804 roku, 218 lat temu.

Absolwent filozofii na Akademii Krakowskiej (późniejszy UJ) oraz Uniwersytecie Warszawskim, rozprawki filozoficzne zaczął pisywać już w okresie studenckim. Własnymi siłami przełożył na język polski i wydał głośną wówczas francuską książkę „Medycyna wyleczająca” w 1829 roku, a dochody z tej publikacji przekazał na cele społeczne.

Wraz z ojcem i braćmi brał udział w walkach powstania listopadowego na Podolu, przedostał się do Warszawy i zasiadł w powstańczym sejmie, po upadku Rządu Narodowego schronił się w Galicji. Latem 1832 roku wraz z Adamem Mickiewiczem dostali się do Paryża, tam Jełowicki nadal działał w sejmie na uchodźstwie. Należał do towarzystwa które otworzyło kilka polskich szkól we Francji oraz Bibliotekę Polską w Paryżu.

W latach 1833-34 dzięki finansowaniu Jełowickiego we francuskiej stolicy wydano „Dziady, część III”, „Pana Tadeusza” oraz „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego”. Podróżował po Europie, zwiedzając kraje niemieckie, Anglię, Szwajcarię i Pireneje, współpracował z prasą konserwatywną na ziemiach polskich.

W 1841 roku wstąpił do stanu duchownego i Zgromadzenia Zmartwychwstańców, był spowiednikiem Chopina. Zmarł w 1877 roku w Rzymie.

Zobacz również: