Euzebiusz Słowacki, poeta, literaturoznawca, pisarz i pedagog, ojciec Juliusza, urodził się w Podhorcach na Ziemi Lwowskiej (wg jednego z podań) 15 listopada 1773 roku – 249 lat temu.

Jego ojciec Jakub zarządzał dobrami magnackiego rodu Rzewuskich w Podhorcach. Na początku lat 80. cała rodzina osiadła w okolicach wołyńskiego Dubna, prawdopodobnie za sprawą objęcia przez ojca posady zarządcy dóbr rodu Czackich. Tam młody Euzebiusz rozpoczął wkrótce naukę w szkołach w Krzemieńcu.

Po ukończeniu edukacji pracował jako prywatny geometra oraz nauczyciel domowy u Poniatowskich. Dzięki znajomości z rodem Czackich objął posadę nauczyciela wymowy i poezji w słynnych „Wołyńskich Atenach” – Liceum Krzemienieckim, gdzie nauczał w latach 1806-11. Potem przeszedł na Uniwersytet Wileński, stanął na czele Katedry Wymowy i Poezji.

Z Salomeą z Januszewskich ożenił się w 1808 roku, ich syn, Juliusz Słowacki, przyszły polski wieszcz narodowy, przyszedł na świat rok później w Krzemieńcu. Euzebiusz zmarł w Wilnie 1814 roku z powodu gruźlicy, która później także okaże się zgubą jego syna.

Jego prace traktowały przede wszystkim o teorii nurtu klasycystycznego, lecz podejmował także tematy nowych tendencji we współczesnej sobie literaturze. Swoją twórczość literacką, jako nauczyciel w Krzemieńcu i na wileńskiej uczelni, wiązał wyraźnie z działalnością pedagogiczną.

Zobacz również: