Aleksander Meysztowicz, ziemianin, polski minister sprawiedliwości i jeden z przedstawicieli tzw. żubrów wileńskich urodził się we wsi Pojoście (ob. rejon poniewieski Litwy) 158 lat temu – 8 grudnia 1864 roku.

Dzieciństwo i młodość spędził na Kowieńszczyźnie, po ukończeniu wileńskiego gimnazjum udał się do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Odziedziczył majątek w Pojościu po śmierci rodziców, był jego ostatnim właścicielem, gdyż po Wielkiej Wojnie wieś znalazła się w granicach państwa litewskiego i majątek został znacjonalizowany.

Na początku XX wieku zaangażował się w działalność społeczną, przewodził kowieńskim towarzystwom – rolniczemu oraz wzajemnych ubezpieczeń pożarowych. W latach 1909-17 mieszkał w Petersburgu, gdyż wymagało to od niego zasiadanie w rosyjskiej Radzie Państwa. Związał się z Komitetem Narodowym Polskim, działającym od późnego lata 1915 roku w Piotrogrodzie.

Po 1917 roku Meysztowicz był prezesem Wileńskiego Banku Ziemskiego oraz współorganizował polskie kresowe związki ziemiańskie. W 1921 roku stanął na czele Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej, czyli rządu państwa wileńskiego, utworzonego na drodze „buntu” Żeligowskiego. Rok później jako de facto premier Litwy Środkowej podpisał akt włączenia kraju w granice Rzeczypospolitej.

W rządach Piłsudskiego i Bartla powierzono mu tekę ministra sprawiedliwości. Po upadku Polski w 1939 roku wyemigrował do Rzymu, gdzie też zmarł cztery lata później.

Zobacz również: