Lucjan Żeligowski, generał Wojska Polskiego i zdobywca Wilna w 1920 roku, urodził się 17 października 1865 roku – 157 lat temu.

Urodził się w rodzinie powstańca styczniowego. Dzieciństwo spędził w Żupranach, gdzie po zesłaniu rodziców na Syberię wychowywała go ciotka. W czasie Wielkiej Wojny dowodził 1 pułkiem w Dywizji Strzelców Polskich i odznaczył się w walkach pod Husiatynem w Galicji.

W lipcu 1918 roku generał Haller mianował go dowódcą Wojska Polskiego na Wschodzie i awansował do stopnia generalskiego. Na Kubaniu Żeligowski dowodził 4 Dywizją Strzelców Polskich w walkach z bolszewikami, a potem przez Odessę, Dniestr i Rumunię przedostał się do Galicji Wschodniej. Podczas wojny z bolszewikami powierzono mu dowództwo Frontu-Litewsko-Białoruskiego oraz 10 Dywizji Piechoty.

Jesienią 1920 roku miał pod swoją komendą 1 Dywizję Litewsko-Białoruską, która na jego rozkaz, w porozumieniu z Józefem Piłsudskim, zajęła Wileńszczyznę. Wydarzenie to znane jest jako bunt Żeligowskiego i było de facto upozorowaną niesubordynacją Dywizji wobec dowództwa polskiego, tak aby po zajęciu Wilna i jego regionu Rzeczypospolitej nie groziły oficjalne oskarżenia ze strony Zachodu, co sprzyjałoby Litwie.

W międzywojniu gen. Żeligowski był posłem na Sejm oraz ministrem spraw wojskowych. Po kampanii wrześniowej na emigracji, wchodził w skład Rady Narodowej. Zmarł w 1947 roku w Londynie.

Zobacz również: