Do zawarcia rozejmu pod Brodnicą między Koroną a Zakonem Krzyżackim doszło 8 października 1414 roku – 608 lat temu.

Wiosną tego roku Polska i Litwa po raz kolejny przedstawiły Krzyżakom program roszczeń rewindykacyjnych. Obejmował on Pomorze Gdańskie (główny obiekt rywalizacji między Polską a Zakonem), ziemię chełmińską i michałowską oraz kujawskie posiadłości krzyżackie. Zakon odrzucił te żądania terytorialne, więc latem armia polsko-litewska wraz z sojuszniczymi wojskami Konrada VII Białego, księcia śląskiego, wkroczyły do Prus, rozpoczynając tym samym tzw. wojnę głodową.

Po trzech miesiącach walk wielki mistrz zakonny Michał Küchmeister zgodził się zaakceptować polskie żądania co do południowej części Pomorza Gdańskiego, terenów kujawskich, ziemi chełmińskiej oraz Żmudzi. Tym razem ustępstwa te odrzucił król Władysław Jagiełlo, gdyż w jego postrzeganiu były niewystarczające.

Krzyżacy umocnili się w warownych zamkach, chcąc za wszelka cenę uniknąć otwartej walki w polu przeciw wojskom polsko-litewskim. Jednym z nich była Brodnica, której przeciągające się oblężenie, pojawienie się epidemii oraz opowiedzenia się stanów pruskich po stronie Krzyżaków, Jagiełło zgodził się na ofertę dwuletniego rozejmu, zasugerowaną przez Jana, biskupa lozańskiego i legata papieskiego.

Zarówno Korona, jak i Zakon oddały kwestię konfliktu do rozpatrzenia papiestwu, cesarzowi Zygmuntowi Luksemburskiemu lub rozpoczynającemu się właśnie soborowi w Konstancji.

Zobacz również: