402 lata temu, 15 listopada 1620 roku, szlachcic Michał Piekarski herbu Topór dokonał próby zamachu na Zygmunta III Wazę w Warszawie.

Pochodzący z ówczesnego województwa sandomierskiego Piekarski w młodości rozbił głowę w wypadku, co poskutkowało u niego rozwojem choroby psychicznej. Rodzina zamknęła go w odosobnieniu i pozbawiła kontroli nad własnym majątkiem, gdyż szlachcic miał okresowe napady melancholii i porywczości.

Piekarski przekonany był, że za objęcie jego własności kuratelą sądową odpowiadał król Zygmunt III, zaś pod wpływem zabójstwa króla Francji Henryka IV sam postanowił zabić władcę Rzeczypospolitej. Zadał monarsze dwa ciosy czekanem – w plecy i w twarz – podczas gdy ten przechodził z katedry św. Jana do Zamku Królewskiego. Łukasz Opaliński, marszałek nadworny koronny, zasłonił króla własnym ciałem, podczas gdy nieliczna świta i królewicz Władysław unieszkodliwili napastnika.

Na śledztwie i torturach doszukiwano się ewentualnej przyczyny zamachu i wspólników Piekarskiego, jednak nic sensownego nie udało się z niego wyciągnąć. Za obrazę majestatu królewskiego sąd sejmowy skazał szlachcica na karę śmierci. Piekarskiemu odcięto rękę, rozerwano go końmi, a szczątki spalono i wystrzelono z działa.

Zamach przyczynił się do wybudowania łącznika pomiędzy katedrą a zamkiem oraz zakazania przez sejm noszenia czekanów i nadziaków w miejscach publicznych pod karą grzywny.

Zobacz również: