Jędrzej Śniadecki, naukowiec, chemik i biolog, urodził się w Rydlewie (ob. woj. kujawsko-pomorskie) 30 listopada 1768 roku – 254 lata temu.

Pochodził ze szlacheckiej rodziny mieszczańskiej, jego starszym bratem był Jan Śniadecki, także naukowiec w wielu dziedzinach. Ukończył Szkoły Nowodworskich w Krakowie z królewskim wyróżnieniem, następnie studiował medycynę, fizjologię i chemię w Warszawie i Padwie. Działalność naukową prowadził w Wilnie – uzyskał tytuł profesora chemii i medycyny Szkoły Głównej Wielkiego Księstwa Litewskiego, która w 1803 roku stała się Uniwersytetem Wileńskim.

Przez trzydzieści lat przewodził wileńskiemu Towarzystwu Medycznemu, był także członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauki w Warszawie. Zmarł w Wilnie w 1838 roku w wieku 69 lat, spoczywa na cmentarzu w Horodnikach, niedaleko rodzinnego majątku w Bołtupiu (ob. obwód grodzieński Białorusi).

Pracował nad teoriami rozpuszczania, w 1808 roku ogłosił odkrycie nowego pierwiastka, którym później okazał się być ruten, jednak rewelacja ta nie została powszechnie uznana. Śniadeckiemu zawdzięcza się przede wszystkim opracowanie podstaw polskiej terminologii chemicznej (m.in. nazwy pierwiastków niepochodzące z łaciny – węgiel, tlen, krzem, wodór, siarka), napisał także pierwszy polski podręcznik do chemii.

Jako pierwszy zalecał leczenie krzywicy wzmożonym kontaktem ze światłem słonecznym, uznaje się go za pioniera wychowania fizycznego w Polsce. Podkreślał również fakt zachodzenia ciągłej przemiany materii w organizmach żywych.

Zobacz również: