105 lat temu, 24 października 1917 roku, na froncie włoskim Wielkiej Wojny rozpoczęła się 12. bitwa nad Isonzo, znana jako bitwa pod Caporetto.

W ciągu walk nad rzeką Isonzo (ob. Socza, Słowenia), armia austriacka poniosła znaczne straty. Niemieckie naczelne dowództwo, obawiając się załamania sojusznika, postanowiło wesprzeć planowaną przez Austriaków ofensywę. Główną siłę uderzeniową miała stanowić 14 Armia generała Ottona von Belowa, której celem było przerwanie pozycji włoskiej 2 Armii w okolicach Kobaridu.

24 października nad ranem Niemcy rozpoczęli przygotowanie artyleryjskie, ostrzeliwując włoskie pozycje pociskami zawierającymi nową, niestosowaną wcześniej broń chemiczną: difosgen, bezbarwny i bezwonny gaz bojowy.

Przeprowadzone po 5-godzinnym przygotowaniu artyleryjskim natarcie bez większych problemów przełamało rozbitą chemicznym atakiem włoską obronę. Włoski wódz naczelny gen. Luigi Cadorna nakazał dwa dni później generalny odwrót, który miejscami zamienił się w paniczną ucieczkę. Włosi próbowali odtworzyć linię obrony na rzece Tagliamento, ale Niemcy uniemożliwili to, przekraczając rzekę 2 listopada.

Oddziały włoskie, zagrożone również od strony południowego Tyrolu, około 10 listopada zaczęły odtwarzać zwartą linię obrony od szczytu Monte Pasubio po ujście rzeki Piawy. Choć podejmowane przez Niemców i Austriaków próby przełamania tej pozycji obronnej się nie powiodły i nie zdołali oni zdobyć Wenecji, to jednak wojska państw centralnych odniosły znaczące zwycięstwo.

Zobacz również: