Aleksander Sulkiewicz, działacz polskiej lewicy niepodległościowej i jeden z najwcześniejszych współpracowników Józefa Piłsudskiego, urodził się 155 lat temu, 8 grudnia 1867 roku, w Skiersobolach na Suwalszczyźnie (ob. rejon kalwaryjski Litwy).

Pochodził z tatarskiej rodziny o tradycjach patriotycznych, za młodu pobierał naukę w Konstantynopolu (gdzie miał kontakt z zaborczą emigracją polską), Suwałkach i Sejnach. Zetknął się w tym okresie z ideami socjalistycznymi. Uczestniczył w pierwszym zjeździe Polskiej Partii Socjalistycznej w 1893 roku, jako urzędnik celny odpowiadał za organizację przerzutu PPS-owskiej bibuły do Królestwa Polskiego.

W 1900 roku na polecenie partii przeniósł się do Łodzi aby tworzyć drukarnię „Robotnik”. Udało mu się uniknąć aresztowania przy wpadce i rok później brał udział w zaplanowaniu ucieczki Piłsudskiego ze szpitala psychiatrycznego w Petersburgu.

Od roku 1903 działał w Centralnym Komitecie Robotniczym partii w Kijowie, po rozłamie w PPS-ie podczas rewolucji 1905 roku stanął po stronie piłsudczykowskiej Frakcji Rewolucyjnej. Po wybuchu Wielkiej Wojny przedostał się do Kongresówki i objął stanowiska dowódcze w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Dwukrotnie nieprzyjęty do Legionów ze względu na wiek, został w końcu sierżantem w 5 pułku piechoty. Został śmiertelnie ranny we wrześniu 1916 roku nad Stochodem gdy starał udzielić się pomocy rannemu Adamowi Kocowi. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

Zobacz również: