20 lutego 1651 roku rozpoczęła się bitwa pod Krasnem. Trwało powstanie Chmielnickiego, a oddziały kozackie wyruszały, by uderzyć na Bar. Wojska koronne wyszły naprzeciw buntownikom.

W trakcie powstania Chmielnickiego, mimo ugody zborowskiej, wojska kozackie po wodzą płk Neczaja zaatakowały Bracławszczyznę. Odpowiedzią była wyprawa hetmana Kalinowskiego i wojewody bracławskiego Stanisława Lanckorońskiego.

Kozacy zajęli Szarogród, następnie planując zdobyć Bar. Wiedząc o planowanej przez Koronę odsieczy, zatrzymali się w miejscowości Krasne. Polacy szybkim tempem dotarli pod tę miejscowość zaskakując kozaków. Bitwa szybko zmieniła się w rzeź oddziałów Neczaja. Zaskoczenie było tak ogromne, że kozacy nie byli wstanie zorganizować skutecznej obrony. Zginęło około 10 tysięcy buntowników, wraz z Neczajem.

Po zwycięskiej bitwie Kalinowski wyruszył w głąb Ukrainy, w celu dalszego tłumienia powstania. Udało się wtedy odbić Szarogród, Czernijowce i Jampol. Jednak późniejsza porażka wojsk koronnych z siłami Iwana Bohuna, zmusiła do odwrotu Kalinowskiego na Wołyń.