Kilkudziesięciu polskich jeńców z Armii „Pomorze” zostało rozstrzelanych przez Wehrmacht w Serocku 5 września 1939 roku – 83 lata temu.

Dzień wcześniej w godzinach wieczornych Niemcy przyprowadzili pod wieś na pole około 3,5 tys. jeńców z różnych oddziałów rozbitej Armii „Pomorze”. Wśród nich znajdowała się także nieokreślona liczba internowanych polskich cywilów. Na nocleg wszystkim rozkazano spać na ziemi, pod gołym niebem. Około godz. pierwszej w nocy niespodziewanie całe pole oświetlono za pomocą reflektorów wojskowych samochodów i rozpoczęła się bezładna strzelanina.

Za zbrodnię tą odpowiedzialni byli żołnierze niemieccy z 604. batalionu budowy dróg. Wstrzymali ogień dopiero gdy w chaosie powstało ryzyko przyjacielskiego ognia. Co najmniej kilkudziesięciu jeńców polskich zginęło, dokumentacja Wehrmachtu podaje liczbę 84 osób.

Według Szymona Datnera, historyka, do mordu doszło na zasadzie prowokacji. Śpiący jeńcy zostali obudzeni przez Niemców krzykami, że przez pole jedzie czołg i mają się oni szybko usunąć z miejsca. Niektórzy gwałtownie się zerwali i ukrywali w stogach siana, co dla Niemców było pretekstem do uznania za ucieczkę i wówczas padły pierwsze strzały, będące znakiem do rozpoczęcia rzezi.

Następnego dnia polscy żołnierze pochowali zamordowanych towarzyszy broni w zbiorowej mogile na polu, choć inne źródła podają, iż zrobili to seroccy chłopi. Ofiary masakry ekshumowano dopiero jesienią 1947 roku.

Zobacz również: