231 lat temu, 20 października 1791 roku, Sejm Czteroletni uchwalił Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów.
Ten zestaw szczegółowych przepisów o charakterze wykonawczym w stosunku do Konstytucji 3 Maja wyjaśniał niesformułowane w samej Konstytucji przepisy traktujące o stanie unii polsko-litewskiej. Termin „Zaręczenie” odnosił się do związku między Koroną Królestwa Polskiego a Wielkim Księstwem Litewskim.
Jego zapisy weszły w skład pacta conventa, co stanowiło zobowiązanie panującego Stanisława Augusta Poniatowskiego oraz każdego następującego po nim króla. Postanowienia Konstytucji mogły być rewidowane co 25 lat wedle jej artykułu VI, więc takie rozwiązanie zapewniało trwałość ustroju państwowego.
Zaręczenie tworzyło zjednoczony i wspólny zarząd nad jednolitym wojskiem i skarbem. Komisja Wojskowa oraz Skarbowa miały się składać z przedstawicieli Korony i Litwy w równej liczbie. Ustanowiono taką samą liczbę ministrów i urzędników z takimi samymi tytułami i uprawnieniami i dla Litwy, i dla Korony.
Ustawodawstwo Sejmu Czteroletniego, w tym samo Zaręczenie, można niejako uznać za kres unii realnej między Polską i Litwą, gdyż na jego podstawie powstawało państwo unitarne – Rzeczpospolita Polska. Pogląd ten jest jednak często kwestionowany przez badaczy historycznych.
Zobacz również: