Był jednym z najwybitniejszych polityków Rzeczpospolitej Obojga Narodów wywodzącym się z Wielkiego Księstwa Litewskiego. Protekcja ze strony rodu Radziwiłłów umożliwiła mu wejście w bliższe kontakty z królem Stefanem Batorym. Urodził się 4 kwietnia 1557 roku w Ostrownie.

Lew Sapieha brał udział w wyprawie połockiej, w czasie której zasłużył się i został za to nagrodzony tytułem dworzanina królewskiego. Uczestniczył także w wyprawach na Wielkie Łuki i Psków, a także w poselstwach dyplomatycznych do Iwana IV Groźnego. W czasie jednego z tych poselstw natrafił na śmierć Iwana i musiał dopełnić swą misję u jego następcy. Pozostał na dworze przy Zygmuncie Wazie i umacniał swoją pozycję. Pozostał wierny królowi w czasie rokoszu Zebrzydowskiego i był jednym z negocjatorów pomiędzy stronami sporu, który doprowadził do załagodzenia sytuacji w kraju.

Lew Sapieha był kanclerzem wielkim litewskim w latach 1589-1623, hetmanem wielkim litewskim od 1625, marszałkiem sejmu w Warszawie w 1582, podkanclerzym litewskim do 1585. Pełnił też funkcję wojewody wileńskiego, sekretarza królewskiego i pisarza litewskiego.