Bitwa pod Poryckiem rozegrała się w czasie powstania listopadowego pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem generała Dwernickiego a siłami rosyjskimi generała Rydygiera. Zakończyła się zwycięstwem Polaków.

Generał Józef Dwernicki był jednym z polskich dowódców doby powstania listopadowego. Jego pierwsze wojskowe doświadczenia łączą się z okresem napoleońskim, podczas którego wsławił się jako kawalerzysta. Brał udział w walkach w roku 1809 pod Zaleszczykami, Tarnopolem, Chostkowem i Wieniawką, za które otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari z rąk księcia Józefa Poniatowskiego. W czasie nocy listopadowej roku 1830 przebywał ze swoim oddziałem w Sieradzu, a następnie na wezwanie dowództwa udał się do Warszawy. Jego planem było wzniecenie powstania na Podolu i Wołyniu. Zanim wyruszył na wschód stoczył bitwy pod Stoczkiem i Nową Wsią. Jego szlak bitewny wiódł później przez Warkę, Kozienice, Puławy, Kurów, Lublin i Zamość. Wszędzie odniosił zwycięstwa.

W kwietniu 1831 roku przekroczył Bug i udał się na Wołyń. Miało dojść do wybuchu powstania na Wołyniu i Podolu, ale nie doszło do tego. Dwernicki dowodził oddziałem liczącym sobie 7 tysięcy żołnierzy, a przeciw niemu zmierzały znacznie silniejsze siły rosyjskie pod dowództwem generała Fiodora Rydygiera. Do starcia doszło pod Poryckiem 11 kwietnia 1831 roku. Polacy odnieśli znaczne zwycięstwo, dzięki któremu udało się rozbić nieprzyjaciela zadając mu duże straty. Zabrano mu 250 jeńców, około 100 koni i 200 sztuk broni. Niestety nie udało się całkowicie pokonać oddziału generała Rydygiera, który wciąż posiadał przewagę nad Dwernickim. Nie powiodła się także misja wzniecenia w tym rejonie powstania. 27 kwietnia oddział Dwernickiego ewakuował się z Wołynia i przekroczył granicę austriacką.